Rekolekcje kapłańskie - 33 dni - Dzień 10

Dzień 10. rekolekcji kapłańskich Oddanie33

Na wzór Chrystusa

  • Z Ewangelii wg św. Mateusza:

Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem jarzmo moje jest słodkie, a moje brzemię lekkie” (Mt 11,28-30).

  • Z Listu Ojca Świętego Jana Pawła II do wszystkich kapłanów Kościoła na Wielki Czwartek 1979 roku:

„Kapłaństwo zaś Jezusa Chrystusa jest pierwszym źródłem i nieustannym, niezmiennie skutecznym wyrazem tej troski o zbawienie, która pozwala nam patrzeć na Niego właśnie jako na Dobrego Pasterza. Czyż te słowa «dobry pasterz daje życie swoje za owce» nie odnoszą się właśnie do ofiary krzyża, do definitywnego aktu Chrystusowego kapłaństwa? Czyż one nie wskazują nam wszystkim, których przez Sakrament Święceń Chrystus Pan uczynił w szczególny sposób uczestnikami swego Kapłaństwa, drogi, jaką mamy również kroczyć? Czyż nie mówią one, że naszym powołaniem jest szczególna troska o zbawienie naszych bliźnich: że ta troska jest szczególną racją bytu naszego życia kapłańskiego, że ona właśnie nadaje mu sens - i tylko przez nią możemy też odnaleźć pełny sens naszego własnego życia, naszą doskonałość, naszą świętość?”[1].

  • Z Listu Ojca Świętego Jana Pawła II do kapłanów na Wielki Czwartek 2005 roku:

Mortem tuam annuntiamus, Domine, et tuam resurrectionem confitemur, donec venias. Za każdym razem, gdy sprawujemy Eucharystię, wspomnienie Chrystusa w Jego misterium paschalnym budzi pragnienie pełnego i ostatecznego spotkania z Nim. Żyjemy w oczekiwaniu na Jego przyjście! Eucharystia. W duchowości kapłańskiej to ukierunkowanie powinno być przeżywane w formie właściwej pasterskiej miłości, która zobowiązuje do życia wśród Ludu Bożego, aby nadawać cel jego wędrówce i ożywiać nadzieję. Jest to zadanie, które wymaga od kapłana wewnętrznej postawy podobnej do tej, jaka cechowała apostoła Pawła: «zapominając o tym, co za mną, a wytężając siły ku temu, co przede mną, pędzę ku wyznaczonej mecie» (Flp 3,13-14). Kapłan jest tym, kto mimo upływającego czasu nie przestaje promieniować młodością ducha, jakby «zarażając» nią osoby, które spotyka na swej drodze. Jego tajemnica tkwi «w pasji», jaką przeżywa w Chrystusie. Św. Paweł mówił: «Dla mnie (...) żyć – to Chrystus» (Flp 1,21)”[2].

  • Z dziennika duchowego mnicha benedyktyńskiego: In Sinu Iesu. Kiedy Serce mówi do serca:

Czwartek, 1 maja 2008 r.

Jezus do kapłana:

† Przyciągnęła Mnie do ciebie twoja nędza, twoje rozbicie, twoja głęboka potrzeba Mojej odkupieńczej i uświęcającej łaski. Przyciągnął Mnie także niezatarty znak kapłaństwa, jaki nosisz w twojej duszy. Zostałem ku tobie pociągnięty, by uratować od pohańbienia Moje kapłaństwo w tobie. Chcę, abyś żył pełnią łask przekazanych ci w dniu, w którym zostałeś Moim kapłanem.

Dam ci świętość kapłańską, świętość ofiarniczą, świętość wartą ołtarza i Mojej ofiary, jaka jest na nim sakramentalnie odnawiana. Kiedy wybieram kogoś po to, by w jego duszy odcisnąć znak Mojego kapłaństwa, to nasze losy łączą się na zawsze. On jest związany ze Mną, a Ja z nim – i ten związek trwa na całą wieczność. To dlatego zwracam się teraz do ciebie i do wszystkich kapłanów. Chcę być w nich uwielbiony i pragnę, aby uwielbiony był w nich Mój Ojciec (s. 97).

23 września 2011 r.

Świętego o. Pio

Suchy Piątek

 

Jezus do kapłana:

† Moja droga jest drogą łagodności, miłosierdzia i współczucia. Ofiaruję duszom Mój krzyż, ale nigdy go nie narzucam. Kiedy dusza odpowiada „tak” na słodkie, ale i duże wymagania Mojej miłości, dopasowuję krzyż do jej ramion, a następnie pomagam jej go dźwigać, krok po kroku, zwiększając jego ciężar jedynie o tyle, o ile dusza wzrasta w miłości i w męstwie, które pochodzi od Ducha Świętego.

Nagłe i skrajne nawrócenia nie są Moim zwykłym sposobem prowadzenia dusz na drodze do świętości. Wolę patrzeć, jak postępują małymi kroczkami, zgodnie z drogą duchowego dziecięctwa, ufając, że doprowadzę je na Kalwarię i do pełni radości w Mojej obecności i w obecności Mojego Ojca.

Taka droga jest nie mniej wymagająca niż te, którymi z tylko Mi znanych powodów prowadzę inne dusze. Niemniej jednak mała droga, przemierzana kroczkami, jest tą, którą preferuję, ponieważ pozwala duszom szybko wzrastać na wzór Mojej maleńkości, Mojego ubóstwa i Mojego zdania się na wolę Ojca.

Nauczaj dusze tej małej drogi, a wiele z nich odniesie z tego pożytek. Przede wszystkim jednak ty sam ją praktykuj, w posłuszeństwie Moim natchnieniom w małych rzeczach oraz wykonując wszystko z miłości do Mnie, który pragnę udoskonalić cię tylko w jednej rzeczy: w miłości. Ta mała droga jest najlepszą z dróg dla tych, których powołuję do adorowania i do pocieszania Mojego Eucharystycznego Serca. Wprowadza dusze na ścieżkę Moich eucharystycznych cnót, które dostrzegasz, wpatrując się w Moje Eucharystyczne Oblicze: ukrycie, maleńkość, cierpliwość, cichość, ubóstwo, stałość, a także promieniująca miłość, która przynosi radość serca tym, którzy wchodzą w zasięg jej oddziaływania.

Oto, czego pragnę dla Moich kapłanów: nie świętości przesadnej w swoich żądaniach i szorstkiej w wymaganiach, ale tej dziecięcej, pełnej pokoju i pokornej. Na tym polega naśladowanie Mojego eucharystycznego życia, którego od ciebie i dla ciebie pragnę.

Przemawiam do ciebie, Mój ukochany kapłanie i przyjacielu Mojego Serca. Naśladuj to, co widzisz, kiedy kontemplujesz Moje Eucharystyczne Oblicze: ciszę, ukrycie, pokój, milczenie, ubóstwo i promieniującą miłość bez wielkich świateł, które oślepiałyby duszę. Zacznij praktykować wszystkie te rzeczy, a Ja będę doskonalił je w tobie, aż staniesz się takim, jakim Ja jestem w Sakramencie Mojej Miłości – pełną blasku Hostią ukrytą w tabernakulum dla zbawienia dusz i ku chwale Mojego Ojca, już tu na ziemi aż do skończenia świata.

Słowa, które ci daję, mają cię pouczać, pocieszać i rozpalać twoje serce miłością; nie są one jednak skierowane wyłącznie dla ciebie. Także inni będą je czytali i oni też skłonią się ku skrusze. Zostaną pocieszeni, zaczną szukać Mojego Oblicza i przylgną do Mojego Serca w Sakramencie Mojej Miłości (s. 270-271).

 


[1] Tamże, 10-11.

[2] Tamże, s. 334.